Բարձր մոդեռնիզմը դա մոդեռնի զարգացման այն շրջանն է, երբ արևմտյան քաղաքակրթությունը դառնում է առավել գիտահենք և սկսում է աննախադեպ կերպով վայելել և կիրառել գիտության և տեխնիկայի ձեռքբերումները: Երկաթբետոնը, ապակին ու մետաղը հանդիսանում են բարձր մոդեռնիզմի ճարտարապետության հիմնական նյութը, որը սակայն Հայաստանի դեպքում հաճախ փոխարինվում է տեղական քարով՝ կոտրելով կառույցների խիստ արդիական, գիտահենք կերպարը: Ելնելով տիպարային և տիպաբանական կառուցվածքից և կոնստրուկտիվ համակարգից՝ այս ուղղության տոնայնության մեջ կառուցված հանրային կառույցները հաճախ ունենում են կողային խուլ պատեր, որոնք զարդարվում են խճանկարներով կամ բառելիեֆներով: Մոնումենտալ արվեստը ինքնին դառնում է ոչ միայն ճարտարապետության մասնիկ, այլև իր թեմատիկ բովանդակությամբ հաճախ հանդիսանում է բարձր մոդեռնիզմի գաղափարախոսության արտահայտման գործիք՝ տիեզերագնացությանը, գիտությանը և մտավոր ու ֆիզիկական աշխատանքին նվիրված թեմաները կոչված էին քարոզելու Խորհրդային Միության գիտական, տեխնիկական և տնտեսական նվաճումները: Հայկական ճարտարապետության դեպքում այս թեմատիկան հաճախ փոխարինվում էր ավանդական մոտիվներից ազդված, բայց արդիական գեղարվեստական լեզվով իրականացված դեկորատիվ աբստրակտ կոմպոզիցիաներով: